Kayıp

Bir kez daha açılıyor aynı sayfa
Fırtınalar kopuyor her tarafta
Sarsılıyor, kapılıyor, savruluyorum
Paramparça oluyor ruhum bir kez daha
Bıkmadan, usanmadan topluyorum sonra
Ruhumun kırıntılarını, savrulmuş, her noktada
Ağlıyor, mütemadiyen ağlıyorum artık
Gözyaşlarım kan ağlıyor içimde
Dışarı çıkartmıyordum tek bir tanesini bile
Bir çiğ tanesi gibi göz kırpıyor şimdi zaman zaman
Uzaklara dalmış gözlerimin pınarlarından
Sonsuza uzanan acılar görüyorum artık her yolda
Her sayfada...

Bitmeyecek mi hiç bu savaş, bu kavga?
Zira artık yoruldum ben attığım adımlarda
Değil savaşmak, yaşamak zor gelir insana böyle anlarda
Akıl yıkıma uğruyor sonra, düşünceler darda
Bir ışık, bir ses arıyor o noktada
Bıkmıyor, bilmiyor bulamayacak belki de
Kim bilir, neden olmasın, belki de...

Birgün bir nokta konuluyor bir sayfaya
Git gide paragraflara, sonra satırlara...
Gün geliyor bakıyor insan neden sonra
Noktalardan başka bişey konmamış son sayfalarda
Nokta nokta nokta...

Kalacak güç mü kalır şimdi ayakta
Uzanmış yollar önünde sonsuz uzunlukta...

Ne olacak bu kayıp ruhun sonu?
Kim aldırır, bu kimin sorunu?
Akıl kanar, ruh sendelerken
Derler anca "Olamaz, daha çok erken"

Düşünecek güç yok, mecal yok artık bende
Akıl darmadağın, ruh biçare
Heyhat! Yok yok bu bedende
Nihayet batmakta artık bu güneş benim gökyüzümde,
Bir daha huzur dolu bir ay doğacak mı gecelerimde...
Belki de son gecemde...